Wandeling

Serena liep het stenen pad af en deed haar schoenen uit. Ze betrad het zand en zakte er gelijke en stukje in weg. Het strand was heerlijk in Azua. Ze pakte haar schoenen op en hield ze stevig vast terwijl ze wat verder het strand op liep. De wind speelde met haar haren en zorgde dat het zand tegen haar lichaam kwam. Ze liep tot de lijn waar het water van de zee kwam en begon in een lijn langs het water te lopen. Het water was blauw met wat groen, een perfecte combinatie. Ze liep langzaam verder en voelde de schelpen onder haar voeten breken. Hier kon je lekker tot rust komen, en nu het aan het schemeren was, was het nog mooier om hier te zijn. Ze veegde haar haren uit haar gezicht en liep wat weg bij de zee. Ze liet zich in het zand zakken en gooide haar schoenen een eindje verderop. Ze was hier omdat ze moest nadenken. Ze was bekend geworden met haar Band, - Crush -, en iedereen hing aan haar lippen als ze zong. Alleen zat het haar nog niet lekker dat ze hier waren. Ze hadden een villa gekregen waar ze met drie personen verbleven. Ze was het enige meisje in het huis en ook de zangeres van de band. Ze grijnsde bij de gedachte aan haar villa genoten en streek weer wat haar uit haar gezicht. De wind kon knap irritant zijn. Ze haalde diep adem en zette haar armen in het zand achter zich.

Ernesto liep rustig over het strand. Het was erg mooi hier in Azua en hij zou er niet snel weg gaan. Alleen hij dacht aan vroeger. In Spanje, waar hij vooral bekend stond om zijn rap talent en enigszins om zijn cabaret kunsten. Hij keek naar het heldere water iets wat je niet veel tegenkwam. Hij liep met zijn blote voeten door het water en keek een beetje om zich heen en ontdekte een meisje. Ergens kwam ze hem wel bekend voor, het was geen kennis maar een beroemdheid. Hij kon even niet op de naam komen, maar hij had haar weleens op televisie gezien. Het was wonderbaarlijk dat er geen honderden fans om haar heen stonden om een handtekening. Hij had het alleen bij het vliegveld moeten doen, maar het waren niet zoveel fans en hij gaf hen dan ook allemaal een handtekening. Ernesto liep op het meisje af. 'Hey.' Begroette hij haar zachtjes. Hij ging een eindje van haar af in het zand zitten. 'Ernesto Gonzalo.' Stelde hij zich rustig voor. Hij bekeek het meisje, en schatte haar niet veel jonger als hem. 19 jaar ofzo? Hij keek haar aan. Het was een mooi meisje. Hij keek naar de zon die hoog aan de hemel stond het was heerlijk warm en er stond een heerlijk fris windje die je een beetje afkoelde. Rustig wachtte hij op antwoord.

De wind waaide nog harder tegen Serena aan en zorgde ervoor dat er zand in haar haar kwam. Heerlijk, kon ze ook weer drie uur onder de douche gaan staan. Ze streek haar rok naar beneden en sloot haar ogen terwijl ze haar gezicht richting de horizon draaide. Alles was vredig, even geen fans, even geen gedoe met belangrijke mensen. Ze schrok lichtelijk van een stem die haar zacht begroette. Ze opende haar ogen en keek verward rond, zoekend naar een persoon. Ze zag vanuit haar ooghoeken een man zitten, iets ouder dan zijzelf. Ze glimlachte en keek hem lang aan. Hij was bekend, ze had hem ergens gezien maar ze wist niet meer precies waar, het enige wat ze wist was dat hij bekend was. Ze ging met rechte rug in het zand zitten en draaide zich naar hem om. Toen ze zijn naam hoorde grijnsde ze breed. Jup, hem kende ze. 'Hoi, Serena Nicolson.' stelde ze zichzelf voor. Ze hield haar hoofd schuin en glimlachte hem vriendelijk toe. 'Alles goed?' vroeg ze om een gesprek te beginnen. Ze voelde haar kleding aan haar lichaam plakken door de warmte. Misschien kon ze zo nog even een duik nemen voordat ze naar haar villa ging.

Ernesto hoorde het meisje haar naam zeggen. Dat was het ja! 'De zangeres van Crush?' Vroeg hij eigenlijk wist hij het wel zeker maar hij wou gewoon even een bevestiging. Hijzelf was gewoon en rapper eigenlijk nog een MC, maar hij was nooit meer bij de andere MC's dus hij kon zich wel zelfstandig noemen. Hij keek in de richting van de zee, misschien was het een idee om een duik te nemen. 'Met mij is het goed, en met jou?' Vroeg hij vriendelijk. Hij keek recht in de ogen van Serena en glimlachte vriendelijk. Zij kon zich ondertussen wel wereldberoemd noemen. Hij was dat niet, nog niet hij was bezig nieuwe teksten te schrijven maar had de laatste tijd niet veel inspiratie meer gehad. Het probleem was ook dat hij een nieuwe cabaret show wou maken en daar ook veel tijd aan besteedde. Maar de muziek ging altijd voor en hij had zijn assistent gevraagd leuke cabaret teksten te schrijven. 'Ik ben bezig met een nieuw nummer.' Zei hij om weer aan gespreksstof te komen. Hij keek naar het mooie meisje dat naast hem zat. Zou ze ver weg van hem wonen?

(inspiloosheid)

Serena grijnsde en knikte met haar hoofd toen Ernesto de naam van haar band noemde. 'Jup, zangeres en gitariste.' zei ze lachend. Ze vond het grappig dat iemand haar herkende, het was fijn om te weten dat haar band niet een totale flop was geworden. Ze sloot haar ogen weer en draaide haar gezicht weer naar de zonsondergang. Na een paar minuten opende ze haar ogen weer en trok haar knieën wat omhoog. Ernestro zat op een afstandje bij haar vandaan, nergens voor nodig vond ze. Ze schoof door het zand heen naast Ernesto en glimlachte hem breed toe. 'Afstanden moet je altijd ondermijden.' zei ze droog. Ze luisterde naar wat hij zei en floot vol bewondering. 'En, lukt het schrijven een beetje?' vroeg ze nieuwsgierig. Nu ze naar zijn stem had geluisterd herkende ze hem van het rappen, of was het iets met caberatiers? Wat ze wel wist was dat hij bekend was, fans kwamen hier niet zo snel. Ze staarde verlangend naar het water en haalde diep adem. 'Wil je zometeen misschien een duik met me nemen? Het is bloedheet hier.' zei ze lachend. Ze wachtte nog steeds op een antwoord op wat hij aan het schrijven was. Ze schreef zelf ook de nummers voor de band. Soms deed Sven de drummer het, maar meestal kwamen de teksten van haar.

Ernesto grinnikte om de opmerking van Serena. 'Jawel, maar ik heb de laatste tijd geen inspiratie meer.' Zei hij rustig. Hij keek naar de zon die nog net volledig was te zien boven de zee over een uur zouden de laatste stralen er nog overheen komen om tot slot helemaal te verdwijnen. Hij dacht na wat zou hij in zijn rap kunnen noemen? Iets over het recht van de mens, nee hij had al veel optredens gedaan voor WarChild en het WNF, het was tijd voor iets anders, verandering. Azua was misschien wel een punt om het over te hebben. Over liefde zou ook nog kunnen. Of gewoon op de echte MC style een beetje gangsterlijk over drugs alcohol en mooie vrouwen. Hij kon veel bedenken, maar teksten kon hij er niet achter plaatsen. Niet iets om me nu over te breken. Dacht hij. Hij keek naar Serena. 'Is goed het is inderdaad snikheet.' Antwoordde hij rustig. Hij trok zijn shirt uit en legde die naast zich neer. Hij keek naar Serena afwachtend wat zij zou gaan doen. Hij keek naar de zee, zag hij het nou goed? Ja er sprongen hier en daar dolfijnen uit het water. Beter dan haaien. Dacht hij hij keek naar Serena en wachtte rustig af.

Serena glimlachte naar Ernesto en keek weer uit over het strand. ‘Hier kan je genoeg inspiratie vandaan halen lijkt mij.’ zei ze vrolijk. Ze gooide haar hoofd weer naar achteren toen er een stilte viel en draaide haar hoofd opzij toen ze Ernesto wat meer zag bewegen dan normaal. Hij had zijn shirt al uitgedaan, het was het teken voor haar dat ze gingen zwemmen. Ze stond op en trok haar shirtje ook uit. Ze had eraan gedacht om een bikini aan te doen voordat ze naar het strand ging. Een dagje strand zonder zwemmen was natuurlijk stom. Ze voelde de wind langs haar lichaam gaan en grijnsde, het was een heerlijk gevoel. ‘Nou, laat zien hoe snel je bij de zee bent. Je kan me vast niet inhalen!’ zei ze lachend. Ze schopte haar kleding nog wat verder het zand op en begon de lange afstand naar het water te rennen. Als ze daar aankwam kon ze waarschijnlijk dood in het water vallen, het was zwaar ploeteren door het zand. Ze keek achterom of Ernesto er al aankwam en richtte haar blik weer op de zee die er mooi uitzag door de laaghangende zon. Ze kneep haar ogen wat toe en zag dat er dolfijnen in het water waren. Perfect! Dat waren zulke leuke en grappige dieren. Ze bleef even stilstaan om op adem te komen en keek weer naar de zee die langzaam heen en weer bewoog. Ze wilde er nu in, hoe dan ook!

Ernesto glimlachte inderdaad een perfecte plek om inspiratie op te doen, maar om te rappen was het eigenlijk niks, wie ging er nou rappen over het strand? Hij keek naar Serena die haar shirtje ook uittrok daaronder verscheen een bikini. 'Nou laat zien hoe snel je bij de zee bent. Je kunt me vast niet inhalen.' Hoorde hij haar zeggen en meteen rende ze weg, hij sprintte erachteraan maar kon haar niet meer achter halen, hij zag haar steeds dieper in het water gaan en hij kwam erachteraan. Hoe dieper hij kwam hoe zwaarder het werd, maar toen dook hij onderwater en zwom op Serena af, toen hij haar bereikte pakte hij haar benen vast en kwam omhoog. 'Boe!' Grapte hij. Hij keek naar Serena die nog niet helemaal nat was. 'Ga je niet duiken?' Grapte hij naar haar, zelf dook hij verder de zee in en zwom een stukje. 'Of ben je bang voor water?' Hij dook weer even onderwater en zag een schol vissen zwemmen, prachtig. Hij kwam weer boven en keek naar Serena.

(inspiloos )

[Maakt niet uit joh xD]
Serena voelde het water tegen haar lichaam aan klotsen en bleef rechtop staan om te kijken waar Ernesto was. Ze wilde zich net omdraaien toen ze iets aan haar benen voelde en gilde het uit. Toen Ernesto boven water kwam en droog 'Boe.' zei barstte ze in lachen uit. 'Nou, je liet me schrikken gek! Ik dacht dat je een haai was ofzo!' riep ze verontwaardigd uit. Ze haalde haar handen door haar haren en schudde haar hoofd. 'Tuurlijk ga ik duiken ik smelt echt niet in het water ofzo.' zei ze lachend. 'In het water verander ik in de kleine zeemeermin.' zei ze quasi serieus. Ze streek haar haren naar achteren en dook ook het water in. Ze zwom een heel stuk onder water naar het diepe gedeelte en kwam wee boven water. De zon was al bijna helemaal onder en de laatste lichtstralen schenen op de plek waar Ernesto en Serena waren. 'Dit is echt zo lekker.' zei ze lachend. Ze zwom naar hem toe en sloeg haar armen om zijn nek heen. 'Show me you're swimming moves.' zei ze lachend. Ze drukte hem onder water en liet hem kort daarna meteen los. Hopelijk vatte hij het goed op, ze maakte altijd van dit soort geintjes met haar bandleden. Ze grijnsde breed en liet de laatste zonnestralen op haar gezicht schijnen. The perfect place to be.

Ernesto lachte. 'Ik ben ook een haai!' Zei hij rustig. Hij lachte om de opmerking van Serena. De kleine zeemeermin. 'O, ja? Laat zien dan!' Grapte hij. Hij keek naar de zon, de laatste zonnestralen kwamen over de zee uit, een mooi moment, en het zag er mooi uit. Hij zag Serena onderwater duiken en een stukje verderop weer boven komen. 'Inderdaad!' Bevestigde hij het was zeker lekker om na zo'n warme dag een frisse duik te nemen in zee. Hij zag Serena naar hem toe zwemmen. 'Show me you're swimming moves.' Hoorde hij haar zeggen, en geen seconde later werd hij onderwater geduwd. Hij probeerde te lachen waardoor zijn mond vol liep met water en er bubbeltjes verschenen, Serena liet los en Ernesto kwam rustig boven water. 'Daar moet je een liedje van maken!' Zei hij lachend. Hij dacht na hoe hij haar op de een of andere manier kon terug pakken. Hij wist even niks te bedenken, maar het zou snel genoeg komen. Hij keek naar het strand, het was er stil en verlaten, de enige die er te zien waren, waren hij en Serena. 'Wat is het rustig op het strand zeg.' Zei hij rustig. Hij dook even onderwater en kwam weer boven. 'Er zwemmen hier kwallen!' Riep hij naar Serena. Hij keek naar hoe ze zou reageren...

Serena grijnsde en schudde haar hoofd. 'Dat had je gewild. Ik weet dat iedere man op zeemeerminnen valt.' spotte ze. Ze veegde het water uit haar ogen en keek verrast toen Ernesto weer boven kwam en zei dat ze een liedje moest maken van de tekst. 'Show me your swimming moves? Wil jij dan een stuk rappen of meezingen?' vroeg ze lachend. Ze liet ging op haar rug in het water liggen en draaide haarzelf weer om zodat ze dieper kon duiken. Ze kwam een eindje verderop weer boven water en zwom met krachtige slagen weer naar Ernesto toe. Ze luisterde naar wat hij zei en keek op haar beurt naar het verlaten strand. 'Ja ... wat je zegt er is helemaal niemand.' zei ze verbaasd. Ze veegde haar haren naar achteren en keek verschrikt opzij naar Ernesto toen hij zei dat er kwammen zwommen. Ze liet de woorden tot haar doordringen en schudde haar hoofd, 'Je .. je maakt een grapje zeker.' zei ze hees. Ze bewoog haar benen wat en voelde iets langs haar benen gaan .. of verbeeldde ze het zich alleen maar. Ze begon te gillen en zwom terug naar het strand. 'Ga daar snel weg! Zometeen moet ik je naar de eerste hulp brengen!' schreeuwde ze. Ze liet zichzelf in het zand zakken en keek naar Ernesto die nog maar vaag te zien was in het donker.

Ernesto moest lachen. 'Ook op niet zeemeerminnen hoor!' Zei hij lachend hij keek even naar het water, die opmerking over kwallen was blijkbaar gelukt. 'Show me your swimming moves? Wil jij dan een stuk rappen of meezingen?' Hoorde hij Serena zeggen. 'Wat jij maar wilt uwe hoogheid!' Grapte hij. Hij keek naar Serena. 'Nee ik maak geen grapje.' Zei hij, hij probeerde een grijns van zij gezicht te houden en de goden zij dank lukte dat ook. Hij keek naar Serena en liet zijn hand zachtjes tegen haar been glijden alsof het een kwal was. Hij zag het gezicht van haar vertrekken en lach in een deuk toen hij haar naar het strand zag zwemmen en hoorde gillen, het was maar goed dat hij op het zand stond anders was hij terplaatse verdronken zo grappig vond hij het. 'G daar snel weg! zometeen moet ik je naar de eerste hulp brengen!' Schreeuwde Serena naar hem, wat hem nog meer aan het lachen maakte. 'Tuurlijk zwemmen hier geen kwallen!' Zei hij tussen het lachen door, zijn grap was iniedergeval gelukt en hij had haar goed teruggepakt. 'Moeten we dit ook maar in dat lied verwerken, densoods rap ik het zelf!' Zei hij lachend. Hij zwom naar Serena toe en sloeg zijn armen over haar schouders. 'De zee is weer veilig hoor, de kwallen zijn hard weggezwommen toen ze jou hoorden gillen!' Grapte hij weer.

(zit hier bijna echt te lachen xD)

[jaa dat hebben wel meerdere mensen die met mij rpg'en x)]
Serena liet alles wat Ernesto zei tot haar doordringen en keek hem verontwaardigd aan. 'Gemenerd!' riep ze uit. Ze stapte het water weer in en zwom naar Ernesto toe. 'Bwah, dat was super gemeen! Wat nou als ik uit angst was verdronken!' zei ze dramatisch. Ze kon de humor wel begrijpen, ze was ook zo overdreven .. dat was haar karatker. Ze draaide zich om en sloeg haar armen ook om Ernesto's schouders. 'Nu durf ik niet meer te zwemmen hoor.' zei ze. Ze onderdrukte haar lach en schudde haar haren uit. 'Nou .. inspirerend is deze plek dus wel.' zei ze. Ze liet Ernesto weer los en zwom verticaal naar beneden zodat ze hem bij zijn benen kon pakken. Je ogen open houden in het water had niet veel nut, het was al helemaal donker. Ze pakte één van Ernesto's benen en zwom verder de zee in terwijl ze hem mee trok. Ze bleef in het water hangen toen ze voelde dat ze niet meer kon staan en liet zijn voet los. Ze zwom met krachtige slagen verder naar beneden en voelde wat glibberigs langs haar been heen gaan. Ze kwam snel weer naar boven gezwommen en spuugde wat water uit dat ze binnen had gekregen. 'Jakkes! Likte je nou aan m'n been?' vroeg ze. Ze kon Ernesto's silhout vaag onderscheiden van het water en de lucht en voelde langs haar been. Een eindje verderop was een plons te horen. 'Oke .. is dit weer zo'n grap van je?' vroeg ze argwanend.

Dylis liep met haar Ipod op over het strand. Het zachte zand kriebelde plezierig aan haar voeten en glimlachend bekeek ze de foto's die ze eerder had gemaakt die dag. Veel verschillende foto's vooral. Mensen, dieren en landschappen. Ze had per ongeluk een lachend kindje gefotografeerd, maar juist die foto was zo mooi geworden. Zo heerlijk puur. Het kindje had oprecht gelachen en het lichtval was bij toeval perfect geweest. Ze grinnikte bij het zien van het gezicht van de ouders. Die hadden verbaasd gekeken toen ze Dylis met een camera zagen staan. Toen ze de foto had laten zien wilde de ouders die meteen hebben. Ze had ze maar uitgenodigd om de volgende dag bij haar studio langs te komen om alles te bespreken. Ze had de foto's die middag nog op de computer gezet. Gewoon voor de zekerheid en had haar laptop thuis gelaten.

Ze keek even op van haar camera. Het was al laat en eigenlijk hoorde ze in bed te liggen. In de verte zag ze een silhouet van een koppeltje in het water. Dylis besloot verder te lopen tot ze een pier vond en dichterbij stond. Meestal hield ze niet van het besluipen van mensen, maar met de maan op de achtergrond zou het een prachtige foto worden. Dat wist Dylis zeker. Ze zette de camera voor haar ogen en liep nog een paar passen vooruit. Ze had haar optische zoom lens niet bij zich. Verdorie. Dat had ik wel moeten doen. Ik krijg ze niet goed in bee... Dylis schrok wakker uit haar gedachten toen ze geen hout meer onder haar blote voeten voelde en met een plons belandde ze in het water. Te laat besefte Dylis dat ze de camera nog in haar hand had en dat deze nu naar de bodem van de zee zonk. 'Nee! Nee, nee nee!' Als een bezetene probeerde Dylis haar camera te grijpen, maar dat was verspilde moeite. Toen begon ze te zwemmen, naar waar zij dacht de kust te zijn. De kust was wel heel erg ver weg. Ze begon het al op te geven toen een golf zich op haar mikte en haar onderwater duwde. Proestend kwam ze weer naar boven en snakte naar adem. Waar was nu de kust gebleven? 'H h help?' Wist ze nog uit te brengen. Ze kreeg een volgende teug water binnen en begon wanhopig te hoesten. Verdomme waar was de kust?

Ernesto keek lachend naar Serena. 'Dan had ik je op een romantische wijze gered.' Zei hij lachend. Hij keek naar het bijna onzichtbare strand, het was al laat en de meeste mensen waren nu aan het feesten of lagen in bed. Hij moest lachen om de opmerking van Serena. 'Dan moet je uit het water gaan.' Zei hij met een grijns op zijn gezicht. Hij voelde dat Serena hem mee trok de zee in. Hij stribbelde niet tegen, maar schrok toen Serena plotseling boven kwam. 'Jakkes! Likte je nou aan m'n been?' Vroeg ze aan hem. Ernesto moest lachen. 'Nee moest dat dan?' Grapte hij. Hij keek naar Serena, waarom zou hij in godsnaam aan haar been likken? Dat was toch ranzig? Hij hoorde een plons. 'Is dit weer zo'n grap van je?' Vroeg ze aan hem. Hij keek haar verbaasd aan. 'Nee hoezo?' Vroeg hij een beetje verontwaardigd. 'Wat is er?' Vroeg hij verbaasd. Hij keek om zich heen, in de verte hoorde hij een roep om hulp en niet zolang daarna gehoest. Wat was dit nou weer?

Serena schudde haar hoofd, 'Romantiek en Serena gaat niet samen.' zei ze lachend. Ze keek om zich heen in het water en richtte haar blik toen weer op Ernesto, 'Nee, dat zou heel ranzig zijn maar er gleed net weer iets langs mijn been.' zei ze. Ze hield haar adem in en veegde haar haren uit haar gezicht. 'Oh god, zomteen zijn hier echt haaien.' zei ze hees. Ze hoorde nog een plons in de verte en fronste, wat was er aan de hand? Kort daarop hoorde ze iemand roepen om hulp. Ze merkte dat de golven wat hoger waren gekomen en ze langzaam meer van de kant werden geduwd. 'Ik ga even kijken bij de pier, ik hoorde echt iets.' zei ze bedachtzaam. Ze dook onderwater en zwom in een rechte lijn naar het water bij de pier. Ze hoorde wat gespetter en gehoest. Ze werd meegenomen door een golf en botste bijna tegen de paal van de pier aan. 'Hallo?' riep ze. Ze zag vaag wat bewegen in het water en zwom er snel naartoe. Voor ze het wist had ze een arm vast die ze uit alle macht omhoog probeerde te trekken. 'Ik .. heb je.' zei ze terwijl ze wat water uithoestte. Ze probeerde de persoon die ze vast had omhoog te krijgen en kreeg het vage idee van zeemeerminnen weer in haar hoofd. Gash, dat moest ze laten. Ze verdronk weer half door een golf die kwam aanspoelen en porbeerde de pier op de klauteren. Er moest hier toch een ladder zijn die omhoog leidde? Ze moest het hoofd van de persoon in ieder geval boven water proberen te houden.