Stilte...?

Na een dag hard werken op de set, besloot Derek zich even terug te trekken van de werkende maatschappij en ging hij een bezoekje brengen aan de Calm Gardens, om specifiek te zijn, Azua Leafs. Hij genoot van de stilte, al zul je je afvragen hoe een dove nou kan genieten van de stilte. Derek ging lekker in het gras liggen en genoot van de stilte, de rust om hem heen. Geen lawaai die trillingen maakten in de lucht, geen mensen die overal langs lopen. Gewoon even lekker hij en de natuur. Hij keek omhoog, kijkend naar de bladeren van de bomen en de vogels die overvliegen. Het was qua weer betreft een prachtige dag vandaag. Niet te warm, maar zeker ook niet koud en een heerlijk zacht briesje zorgde ervoor dat het niet snel te heet werd.

Derek dacht even na. Hij vond het werk wat hij nu deed geweldig, alleen het is soms wel heel frustrerend en vraagt soms heel veel energie van Derek. Gelukkig heeft hij wel een tolk mee, zodat de regisseur hem alles kan vertellen via de tolk. Zonder zijn trouwe tolk, zou Derek het niet gedaan hebben, zo in de filmwereld werken.

Serkai sloot zijn PC af, pakte zijn iPhone en stopte het in zijn broekzak. Uit de fruitschaal pakte hij een appel en liep vervolgens zijn huis uit. In de richting van de Azua Leafs, als het kon was hij er elke dag. Serkai hield van de natuur en haar verweer tegen alle chaos. Collega's van hem gingen kapot aan de chaos die het proffecioneel gamen met zich mee bracht, sommige brachten minstens 20 uur per dag door op hun PC. Serkai wist dat ze dat deden omdat ze ooit de echte kampioen wilde worden, maar Serkai zelf stak lang niet zo veel trainingstijd in zijn beroep dan de meeste collega's. Een uurtje per dag zat er vaak al niet in, meestal deed hij maar één trainings wedstrijd per dag. Deze wedstrijden verschilden van tien minuten tot twee uur, maar meestal was het in een half uur wel afgelopen. Ja, Serkai was aardslui en dat wist hij van zichzelf. Hij had er geen problemen mee, voorlopig kon hij met zijn eigenschappen wel de hele wereld aan en was hij bij de mensen die tussen 1995 en 1990 waren geboren behoorlijk bekent. Vooral in kapitalistisch Azië, zoals Serkai game-grootmachten Japen en Zuid-Korea noemde, was hij een ster. Daarnaast had hij een grote fanclub in zijn geboorteland Canada en in west-Europa was hij bekend.

Serkai wandelde nu al een tijdje door het bos en genoot van de frisse lucht die in zijn gezicht knalde, van een koolmeesje die krachtig aan het roepen was en van een Eekhoorntje dat de boom in sprinte. Serkai hield van de natuur en speciaal van het dierenrijk. Thuis had hij ook enkele katten rondlopen, zijn maatjes.
Serkai zag een jongen in het gras liggen, de jongen kwam Serkai erg bekent voor, maar dat was ook niet zo gek in Azua. Toch kon hij de nadruk er niet op leggen. Naast zijn nieuwsgierigheid had hij ook gewoon zin in een praatje, dus besloot Serkai op de jongen af te stappen.
Serkai legde zijn rugzak naas hem neer en liet zich tegen een Esdoorn aan zakken, zo'n twee meter van de jongen af.
''Een heerlijk bos...'' stelde Serkai.

Ondertussen was er een jongen aan komen lopen en zo'n twee meter van Derek af gaan zitten tegen een Esdoorn. Derek hoorde niet dat hij tegen hem aan het praten was en ging er dus niet op in. Hij lag lekker in het gras en dacht na over zijn carrière als acteur. Eigenlijk had hij in best al veel bekende series gespeeld, vaak alleen maar 1 aflevering, waardoor hij toch niet zo heel bekend is. Eigenlijk hoopte hij eens in een hele grote blockbuster te spelen als Lord of the Rings of Avatar. Vooral dat laatste is misschien een leuk idee. Leuk spelen in een film en een eigen karakter krijgen. Dat was eigenlijk Derek's droom.

Na een tijdje ging hij rechtop zitten en merkte hij pas dat twee meter naast hem een jongen zat. Verrek, hoe loste hij dit op. Naja, hij kan er niks aan doen dat hij doof is, maar de jongen weet dat ook niet. "Sorry, doof ik. Ik niet horen jij kwam zitten." zei Derek in een beetje gebrekkig Nederlands.

De jongen tegenover Serkai reageerde eerst niet. Dan niet, dacht Serkai maar en haalde een appel en zijn iPhone -wat hield hij van zijn iPhone- uit zijn rugzak. De gamer zette zijn tanden in de appel en tikte wat op zijn mobiel, gewoon het nieuws bekijken. Voor een gamer was het een zonde, maar hij had liever de vernietiging van alle PC's dan die van alle iPhone's. Real Time news was voor hem een must, overal bereikbaar evenzo.
Toen Serkai een stuk aan het lezen was over het kapot gaan van de Aarde toen hij een nogal gebrekkige stem hoorde die hij herkende. Ineens kon Serkai het plaatsen, hij had Derek een paar weken terug bij NCIS gezien!
Serkai keek op en knikte met een glimlach. De jongen raakte een moment verwikkeld in gedachtes, hoe de hel moet hij nu een gesprek beginnen. Serkai wilde zijn mobieltje wegleggen, maar toen bedacht hij zich dat daar misschien wel het antwoord lag. De tikte wat op zijn iPhone en haalde een soort Word-programma tevoorschijn. Nogmaals tikte hij wat in en gaf het voorwerp aan de dove jongen.
Er stond: ''Hey, mijn naam is Serkai... Ik had je in NCIS gezien...''

De jongen had ene blik van herkenning in zijn ogen, blijkbaar heeft hij een van zijn rolletjes gezien. Serkai glimlachte en knikte dat het goed was, dacht Derek. Net als de jongen zijn mobiel wil weg leggen, pakt hij hem toch nog weer en begon hij te typen. "Hahaha, slim" zei Derek met zijn handen en stem, toen hij doorhad dat Serkai zo wou communiceren. Hij pakte de Iphone aan en las het. "Hey, mijn naam is Serkai... Ik had je in NCIS gezien..." stond er op het scherm. "Aha, knap jij onthouden dat. Veel mensen kennen mij niet." Derek deed zijn best om goed Nederlands te praten, maar die taal was voor hem zoveel moeilijker dan zijn gebarentaal. "Wonen jij waar? Azua ook?" vroeg Derek toen, vooral veel met gebaren maar hij gebruikte zijn stem steeds als ondersteuning. Zo hoopte hij dat Serkai het kon begrijpen. "Werken doen jij wat?" vroeg hij er meteen achterna. Hij vond het leuk om zo met een horende te kunnen communiceren. Hij deed het niet vaak, omdat anderen hem vaak niet tot moeilijk konden begrijpen en omgekeerd. De oplossing van Serkai was wel heel slim, niet veel mensen denken daaraan. Maar om de hele tijd te tikken is ook niet leuk. "Oh, jij langzaam praten kunnen. Ik kan liplezen." zei Derek dan maar, om toch echt met Serkai te kunnen praten.

Serkai begreep niets van de gebaren die hij er waarschijnlijk voor het gemak bij deed, maar vond het op één of andere manier wel interessant. Derek vond het knap dat Serkai zijn rol had onthouden, maar Serkai kon je toch wel rustig fan van die misdaad-serie. De gamer pakte zijn iPhone, tikte ''Mooie serie, mooie aflevering...'' in en liet dit aan Derek zien.
Serkai nam zijn mobiel weer terug toen hij twee volgende vragen naar zijn kop kreeg geslingerd, hij mocht dan niets horen, hij kon wel redelijk met de taal overweg.
''Azua inderdaad, Starstreet... Ik game op niveau, LOTR BFME II, heerlijk leven...'' Opnieuw liet hij het scherm van zijn iPhone zien.
Derek begon opnieuw te praten, hij kon liplezen. Serkai grinnikte en zij rustig ''Daar kom je op tijd mee.''
De gamer schrok op van een kraaiend geluid en zag dat een Raaf er met zijn appel heen ging. Maar voor Serkai iets kon doen was het beest al weer weg. De jongen grinnikte en richtte zich weer op Derek, ''Wat is jou naam?''

Derek begreep niks van de afkorting LOTR BFME II, maar hij had door dat het een game was, die je blijkbaar ook online kon spelen. Wel gaaf dat je zelfs je brood kon verdienen met spelletjes spelen! Daar had Derek nooit aan gedacht. "LOTR BFME is wat? Uitleg geven kan jij?" vroeg Derek. Hij was wel benieuwd naar het spel. Toen Derek dan maar vertelde dat hij kon liplezen, maakte de gamer een opmerking dat het wel een beetje laat was. Serkai schrok op dat moment even van een geluid en Derek reageerde op de lichaamstaal van Serkai. Hij keek ook op en zag toen hoe een raaf met de appel van de jongen vandoor ging. Hij lachte even en zei: 'Daar lunch gaat."

"Mijn naam is Derek, Derek Coolridge. Devon ken jij? Broer mij is hij." vroeg Derek meteen maar. Mensen kenden Devon vaker dan Derek. Dat was natuurlijk logisch als je in grotere films en series speelt, zoals Devon deed. Derek bekeek de jongen even. hij vond het altijd leuk om mensen te beoordelen. Niet in kleding of leuk-heid, maar meer in. Hoe zien ze eruit, wat is hun lichaamstaal, zouden ze rijk zijn, of juist niet. Hij maakte er dan geen oordeel over, maar meer een gedachte. Serkai zag eruit als een goed verzorgde jongen met normale kleren. Hij zal vast wel geld zat te besteden hebben, maar strooit vast niet met zijn geld in het rondte. Derek kon verder niet zoveel zeggen. Hij had eigenlijk niet echt een idee had om het gesprek op gang te houden.

Serkai knikte met een glimlach, hij hield van zijn spel en het hebben over het spel, dus natuurlijk wilde hij het graag uitleggen. ''Het staat voor Lord of the Rings, Battle for Middle Earth II.'' begon de gamer en zei vervolgens in één lange adem ''Het is gebasseerd op de films en word in Real-time strategy gespeeld, zoals Age of Empires. Je kan kiezen uit Human, Elves, Dwarfs, Mordor, Isengard en Earthman, ieder volk heeft voor en nadelen. Ik ben Mordor, dat is een snel volk, veel hit 'n run maar zwakke verdediging.''
Serkai plukte wat gras uit de grond. Hij moest wel steeds zijn hoofd erbij houden om langzaam in de richting van Derek te praten. Het was op dat feit na eigenlijk een heel normaal gesprek. ''Ik heb het geluk dat ik de eerste goede gamer ben die niet in Azië is geboren, zowel in Azië als in de rest van de wereld heb ik veel aanhang. Maar vooral in Canada, mijn thuisland. Het is een heerlijk leventje...''
Serkai's iPhone liet een klein deuntje horen. De gamer las op het scherm een SMS ''Hey Serkai, we hebben een goede deal voor je klaarliggen. Gr, EA...''
De jongen schudde zijn hoofd, hij had geen shirtsponsor meer voor komende Cybergames. Intel was zijn huidige sponsor die graag wilde verlengen, maar ook EA-games en Apple toonden interesse. Serkai liet het niet altijd merken, maar geld was voor hem wel belangrijk, hij hield van rijkdom, van dure spullen en van een mooi huis.
Derek stelde zichzelf voor, de broer van ene Devon. ''Komt me vaag bekend voor, maar ik ben niet zo goed in namen...'' bekende Serkai.
''Is het lastig als acteur, om niet te kunnen horen?''

Het was dus een spel waarmee je oorlog moet voeren met rassen uit de boeken en film-serie The Lord of the Rings. Dat maakte al een boel duidelijker voor Derek. "Die Film ken ik. Is goede film. Jammer ik geen grote rollen aandurfde. Nu anders. Ik had graag in film gespeeld. Helaas geen dove rol in." zei Derek, die iets meer over de film begon te praten dan de game. Serkai vertelde daarna over dat hij eerste gamer was die niet in azië was geboren en dat hij uit Canada kwam. Daarna pakte hij zijn mobiel, waarschijnlijk kwam er een sms of mail binnen. Serkai schudde zijn hoofd, blijkbaar was het onzin of wat dan ook. Hij kende Devon ook niet, omdat hij niet zo goed was in namen.

"Hmm, goede vraag. Niet lastig nee, ik alleen dove rollen spelen. Soms wel lastig communiceren met collega's, maar tolk meenemen soms doe ik ook." Derek legde daarna ook uit dat hij tolken meenam naar besprekingen of bijeenkomsten of persconferenties. Soms moest hij die ook geven, maar dan deed de tolk het woord, terwijl Derek ernaast zat en gebaarde. "Jij Aziatisch praten kan? Of allemaal Engels spreken?" vroeg Derek, gezien Serkai net vertelde over dat het veel Aziaten waren in de game wereld. Hij vroeg zich af of Serkai dan ook Japans of Chinees moest praten om met ze te communiceren.

Serkai knikte en zei ''Vind het wel knap dat je zo toch zo ver bent gekomen. En feesten, voor een gemiddelde Azuaan een must, doe je daar ook gewoon aan mee?''
Even later schudde de jongen zijn hoofd, ''Ik spreek geen woord Japans of Koreaans, ik spreek een beetje Nederlands omdat daar een deel van de familie van mijn moeders kant daar woont, maar voor de rest alleen Engels. Game-wereldje is trouwens een aparte wereld, voertaal is Engels, de Japanners, Koreanen en Chinezen die gamen kunnen ook Engels en zeker de professionals.''
Serkai hoorde opnieuw zijn mobieltje gaan en las van dezelfde afzender ''Het is nu de bedoeling dat je verwachtingsvol terug belt.'' De jongen drukte op 'Beantwoorden' en tikte in ''Ik heb geen bedrag gehoord en tot nu toe heb ik weinig van jullie gezien waar ik zweethanden van krijg...''
Serkai legde zijn iPhone neer en richtte zich weer op Derek, ''Sorry, EA wil mij sponsoren, ik denk niet dat het iets wordt... Over talen gesproken, kan je ook in alle landen acteren of is er in elk land andere gebarentaal?''

"Nee, gebarentaal gebonden aan land. Gewoon Taal zijn, maar handen gebruiken ik in plaats van mond gebruiken." Derek probeerde het even goed te doen. Daarna besloot hij in te gaan op de opmerking van Serkai over EA. "Tja, niet op ingaan doen. Zij geld willen verdienen met jou. Is niet goed. Alleen als je leuk vind doen, anders niet. Ik ook niet rollen spelen die mij niks lijken. Die rollen niet goed spelen dan. Ik net gevraagd voor nieuwe film. Avatar 2, ken jij? Avatar 1 goede film is. Ik straks ook blauw zijn hoop ik. Maar elke rol die film is goed." zei Derek met een 'big smile'. Ineens drong de vraag die Serkai eerder had gesteld weer door zijn geheugen. "Oh, ik naar feesten gaan ja. Ik jongere blijf ik. Doof of niet, feesten zijn leuk. Alleen contact maken is moeilijk. Mensen sneller uit de weg gaan. Niet weten hoe omgaan met Doof iemand." Derek keek even beteuterd. Maar meteen glimlachte hij alweer. "Gelukkig broer beetje tolken kan, als hij niet dronken is." Derek moest lachen. Elke keer weer als hij het over zijn broer had die nogal graag dronk, en meiden versierde. Derek had het niet zo. Hij had meer respect voor de dames en dook niet met elke good-looking girl in bed. Misschien kwam het deels ook door zijn beperking, maar Devon had er gewoon ook meer succes in dan Derek, terwijl ze toch veel op elkaar leken.

"Jij veel feesten gaan? Beach Club is leuk. Daar vaak heen met Devon en vrienden. Ik jou niet eerder gezien. Jij komen daar?"

Serkai haalde zijn schouders op met een glimlach en zei ''Het is een verschil tussen het logo van Intel of het logo van EA op mijn shirt tijdens het gamen. Het is eigenlijk gewoon een kwestie van geld, mijn probleem is, is dat een groot deel van mijn concurrentie door EA word gesponsord en ik wil het liefst in alles zo uniek mogelijk zijn. Misschien draaf ik er een beetje in door maar als ik de enige jongen ben die onder Intel staat, dan vindt ik dat wel leuk.'' De gamer had het niet graag over bedragen, maar hiernaast bood Intel tot nog toe meer dan EA en Apple die ook interesse toonde. Sekai zijn voorkeur was duidelijk, verlenging bij Intel, maar voorlopig hield hij de opties nog even open.
Het gespreksonderwerp kantelde, Avatar. ''Ik hou helemaal niet van films, heb er geen geduld voor. Ik ben echt een serie-persoon, lekker snel. Maar Avatar vond ik heel indrukwekkend, met de 3D-brillen, echt gaaf! En die blauwe wezentjes zijn heerlijk bedacht. Na'vi had zo een ras in mijn game kunnen zijn, haha! Fantasie-rassen zijn gaaf.''
Derek ging ook naar feesten, hij liever dan Serkai. Serkai was één van de weinige personen die echt weinig ging feesten. Hij ging er wel eens naartoe, maar niet veel meer dan een doorsnee-persoon en zeker niet harder. Soms was het wel even leuk en gezellig in een dansclub, maar hij hoefde niet totaal dronken met een meisje naar huis te komen.
''Nee, ik feest nauwelijks, niet echt mijn ding...'' legde Serkai uit en vervolgde, ''Ik ga liever naar het zwembad of een wandeling door het bos, zoals nu.''

"Zwemmen is gaaf. Ik dol op zwemmen." begon Derek. Hij moest toegeven dat hij niet veel mensen kende die gek waren op zwemmen. Ze gingen eerder feesten of op meiden jacht op het strand, nee zwemmen deden niet veel jongens van zijn leeftijd. Tenminste niet de jongens die Derek kent. Af en toe gingen ze wel eens de zee in als ze bij de Beach Club waren, maar nooit echt bewust met de groep naar het zwembad.

"Helaas mijn vrienden meer feesten dan zwemmen willen. Ze zijn partyanimals." vertelde Derek. Hij vond het eigenlijk nooit erg. "Maar zwemmen leuker voor mij. Dan ik minder communiceren moeten. Kan lekker zwemmen ik en duiken." legde Derek uit. "Jij liever in zee of zwembad? Zwembad fijner vind ik. Zee is zout." Derek lachte even. "Jij eigenlijk vaak zwemmen? Of liever wandelen door park? Park is leuk, maar ik altijd al stilte heb. Niks horen immers."

Serkai knikte instemmend met een glimlach, ''Zwemmen is inderdaad heerlijk...'' De gamer ging graag naar H²O. ''Ik probeer elke dag wel een flinke wandeling te maken, dat lukt natuurlijk niet altijd, helemaal niet als ik moet gamen. Het enige nadeel van gamen is dan denk ik toch dat het vaak midden in de grootste steden gebeurt. Binnenkort heb ik een toernooi in San Francisco, als ik dan toch een stad moet kiezen om enkele dagen door te brengen is het wel die stad. Ooit Union Square gezien? Het is echt prachtig! Daar vlakbij ga ik gamen. Het is geen groot toernooi, maar als er een toernooi in die stad is, wil ik er graag zijn.''
Serkai loerde nog even op zijn iPhone en zag dat het al half zes was, hij begon stiekem wel wat trek te krijgen. De jongen krapte aan zijn wang.
''Ik zwem één of twee keer per week, meestal in het zwembad. Soms duik ik ook wel eens de zee in, maar dat gaat vaak samen met de wandeling.'' zei Serkai met een glimlach en vervolgde ''maar ik ga zo wat eten, ik weet niet of je van gamen houd, maar als je wil kan ik het spel voor je regelen. Via canadianrings.ca kan je zien waar ik speel, als je wil kan ik een keer kaartjes voor je regelen als ik in de buurt speel. Mijn MSN is serkai@canadianrings.ca''
Serkai kalkte alles wat hij zei op een papiertje, de site, zijn MSN, enzovoorts en gaf dit aan Derek. ''Misschien spreek ik je nog wel...'' zei de jongen. Hij moest toch echt een keer denken om zijn eigen kaartjes te bestellen, het schoot er iedere keer door heen.
De jongen pakte zijn iPhone op, opende direct weer zijn favoriete nieuws-site, stond op en liep weer terug richting Starstreet.

Dylis had besloten haar conditie meer op peil te houden nu ze in Azua was. Het was er behoorlijk in geschoten en met het dansen merkte ze dat goed. Wat ze nogal zonde vond. Dus besloot ze elke dag een uurtje te gaan hardlopen. Daarmee kreeg ze haar conditie wel weer op peil.

Ze had muziek op gedaan. Ze kon wel tegen stilte, maar het liefst hoorde ze de klanken van de muziek door haar oren denderen. Ze vond het heerlijk. Met haar ogen gesloten rende ze het stilste stukje van Azua in. Geen enkele persoon die haar zou aanspreken of vragen zou stellen. Daarbij was dit één van de mooiste plekken in Azua. Kleur en licht vielen hier goed samen en alles was nog zo puur. Dylis liep glimlachend door. Ze had haar ogen snel weer geopend en begon het tempo op te krikken. Ze had nog een afspraak staan met een gezinnetje dat op de foto wilde. Zuchtend schudde ze haar hoofd. Ze zou graag de sterren fotograferen. Ze had er ééntje gehad. Haar baas had Dylis aan Cheryl voorgesteld en ondanks de wat vreemde aanvraag had Dylis hem aangenomen. Ze moest toch geld verdienen en deze man wilde grof geld geven voor een paar foto's. Dylis kon er eigenlijk wel om glimlachen, maar ze wenste soms dat ze meer mensen had om te fotograferen. Maar ja, met mensen werken was niet altijd haar ding geweest. Dieren waren moeilijker, maar die klaagde nooit. Die doen gewoon hun eigen ding en dat was goed. Landschap is het makkelijkst. Ze moest bekennen dat haar bewerkingen ook beter waren geworden.
Ze rende voorbij een jongen met een Iphone en even keek Dylis om. Ze wilde doorlopen maar liep toen pardoes iemand anders omver. Ze kukelde voorover en wist zich nog net op te vangen met haar handen. Anders had haar hele gezicht open gelegen.
Kreunend draaide ze zich op haar kont. Haar knieën waren helemaal kapot en bloedde nog vrij hevig. Dylis knipperde een paar keer met haar ogen voordat ze haar hand erover heen liet gaan. Wat niet erg veel effect had aangezien haar handen ook kapot waren.
'Oh crap!' Toen bedacht ze dat ze tegen iemand was opgelopen.
'O god, het spijt me zo.' Begon ze tegen de onbekende te stamelen. Ze keek de persoon nog niet echt aan. Meer gefascineerd door het bloed dat langs haar knie naar beneden gleed. Ze had een drie kwarts broek aan gehad dus haar knieën hadden de volle laag gekregen. Toen ze opzij keek en naar de persoon keek die ze omver had gelopen wendde ze schaamtevol haar ogen neer. Van die jongen had ze wel eens gehoord. Hij was acteur.
'H h het spijt me heel erg.' Mompelde Dylis nog een keer.

Serkai ging er vandoor na het gesprek. Hij had zin in eten en gaf Derek een papiertje en mompelde er van alles om heen. Derek kon het allemaal niet zo goed meer volgen, maar het kwam er op neer dat hij een MSN adres, website en nog wat van Serkai kreeg. "Bedankt." zei Derek maar en hij keek toen toe hoe Serkai zich uit het bos snelde. Daarna kreeg Derek eigenlijk ook wel trek en hij besloot ook maar weer op pad te gaan.

Hij stond op en ging rustig een stukje achter Serkai aan naar de uitgang van Azua Leafs. Maar zonder dat hij het door had, kwam er iemand op hem aflopen die net even omkeek naar Serkai en zij knalde pardoes tegen Derek op. Derek kon moeilijk zijn evenwicht bewaren en viel op zijn achterwerk. "Woa..." kreunde Derek. Hij krabbelde overeind en klopte zijn kleren af. Hij had gelukkig niks, behalve dat zijn broek een beetje gescheurd was op zijn kont. Hij keek naast zich en zag daar een jonge vrouw zitten die nogal gehavend was. Haar knieën bloedden behoorlijk en ook haar handen bloedden wat. De jonge vrouw begon helemaal te praten en dankzij Derek's lipleestalent, begreep hij dat ze hem excuses aanbood. Hij pakte een schone zakdoek uit zijn broekzak en hielp de vrouw met haar wonden. Hij zei eigenlijk nog niks. Hij legde de zakdoek op haar knie en binnen een paar tellen was de zakdoek net zo rood als het bloed. Hij keek even rond. "Hmm, ik niet meer doekjes hebben. Pak mijn blouse maar." Derek dacht niet na over dat hij niks onder zijn blouse had en deed zijn blouse uit, scheurde het in een paar delen en bond het rond de knieën en gaf wat stof aan de jonge vrouw voor haar handen. "Ook sorry van mij." zei Derek uiteindelijk. "Ik had beter moeten kijken. Ik doof zij hier en dus opletten. Sorry." Derek ging naast de jonge vrouw zitten. "Gaat goed?" vroeg hij. Gelukkig dat het warm weer was, anders zou Derek het nu wel heel snel koud krijgen, gezien zijn bovenlichaam nu helemaal ontbloot was. Hij dacht er niet bij na, maar nu pas drong het door, doordat een paar langslopende meiden naar hem keken en met elkaar giechelden. "Oh, jij niet prettig vind dit?" en hij wees even naar zijn bovenlichaam, "Dan ik wel verder lopen, als jij wil."

Dylis wilde protesteren toen de jongen zijn blouse wilde uittrekken, maar hij had het al gedaan voordat ze wat had kunnen zeggen. Haar mond was nog open toen hij het uit trok en deze bleef open staan toen ze zijn ontblootte bovenlijf zag. Verrekte hormonen! Snel schudde Dylis haar hoofd en kon alleen maar klunzig glimlachen. Hij vertelde haar verder dat het hem speet en dat hij beter had moeten opletten.
Oh hij is doof? Daarom moet hij dus naar de juiste woorden zoeken. Bedacht Dylis zich. Hij had zijn blouse in stukken gestuurd en die om haar kapotte knieën gebonden. Het zakdoekje die hij eerst had gebruikt had het nog geen minuut overleefd. Blozend keek ze de jongen aan. God wat schaamde ze zich dood zo. Toen begon hij over dat ze het misschien niet prettig vond als hij met ontbloot bovenlijf liep en of hij niet verder moest lopen.
'Oh nee!' Zei Dylis misschien iets te snel en ze begon weer te blozen. 'Het is al goed. Ik moet mij verontschuldigen.' Had ze niet ooit eens een cursus gebarentaal gehad? Aarzelend begon ze gebaren te maken. Ik moet sorry zeggen. Broek gescheurd. Blouse kapot. Mijn schuld. Wist Dylis met veel moeite en tijd te gebaren. Bah die cursus was lang geleden geweest. Eigenlijk kwam ze niet verder, maar misschien ...

Ze keek even in gedachten voor zich uit. 'Ik vind het niet erg hoor dat je zo met .. uhm .. ontbloot bovenlijf zit.' Zei Dylis zachtjes glimlachend. Ze keek de jongen expres recht in zijn gezicht aan dus haar blos kon ze niet meer verstoppen.
'Ik moet het goedmaken. Laat mij het goedmaken.' Begon Dylis alweer snel. 'Wil je iets eten? Wil je een nieuwe blouse? Of een nieuwe broek?' Dylis begon op te sommen wat haar maar te binnen schoot. Ik fotograaf. Gebaarde ze naar Derek. 'Ik wil je een gratis shoot aanbieden, omdat je me zo goed heb geholpen.'
Ze keek even naar haar handen. Een camera vasthouden ging pijn doen, maar niet zoveel pijn als lopen. Onder die kapotte huid zou vast nog wel een blauwe plek ontstaan. Dat werd zalf smeren. 'Nogmaals sorry. Alsjeblieft. Ik wil het goedmaken.' Glimlachte Dylis toen wat minder verlegen naar Derek. Meestal had de Brit een grote mond, maar nu was er een jongen naast haar komen zitten. Die binnen tien tellen zijn blouse had uitgetrokken en die om haar knieën had gebonden. Zelf was ze aan het klungelen met het stukje blouse om haar handen. Hoe kon je in zo'n situatie nog de juiste woorden vinden?

Derek keek verbaasd op toen hij zag dat de dame een klein beetje gebarentaal beheerste. Het was weliswaar niet grammaticaal correct, maar Derek begreep het wel. "Maakt niet uit." zei Derek ,terwijl hij met zijn handen tegen elkaar klapperde, wat het gebaar was. "kleren genoeg heb ik. Ook geld genoeg hebben ik, dus echt, maakt niet uit." Hij moest lachen toen hij merkte dat ze helemaal stond te blozen en niet echt goed wist wat ze moest doen. "Hoef echt niks, maar jij echt iets terug doen willen? Dan samen eten? Honger heb ik." Bij alles gebaarde hij, want dat was hij gewoon gewend. Alleen nu gebruikte hij zijn stem erbij zodat de dame hem ook goed kon begrijpen. Hij wist nu wel dat ze een beetje gebarentaal beheerste, maar niet welk niveau of hoeveel ze er van begreep. Daarom probeerde hij gewoon maar zijn stem erbij te gebruiken.

"Kan lopen jij?" vroeg Derek. "Anders moeten zitten blijven wij." Hij moest lachen. "Dan ik vanavond kou vatten." Hij probeerde haar een beetje gerust te stellen. Als ze zo zenuwachtig en gespannen zou blijven, zou er alleen maar meer bloed uit haar wonden stromen, doordat haar hart sneller zou kloppen. Dat was natuurlijk ook niet de bedoeling. "Auto dichtbij heb ik. Dan breng ik jou thuis, ok? Anders jij hier blijven. Niet goed, 's nachts niet veilig. Veel junkies aanwezig hier." Hij wachtte maar af hoe de jonge vrouw zou reageren. Misschien vond ze het maar niks afhankelijk te zijn, en wou ze op eigen benen terug. Derek bekeek de jonge vrouw nu voor het eerst even goed. Hij vond haar er knap uitzien voor een fotografe. De meesten die hij ziet bij premières of fotoshoots, zagen er vaak oud, dik en in zijn ogen, niet mooi uit. "Jij goed eruitzien voor fotografe." zei Derek maar. Hij legde uit dat de meeste fotografen die hij ontmoet had, oude breed gebouwde mannen/vrouwen waren.

Dylis glimlachte zachtjes. 'Is goed. We gaan samen wat eten.' Glimlachte ze naar de jongen voor haar. Hier blijven zitten de hele avond lang? Met hem? Geen probleem! Maar nee, dat vooruitzicht had ze toch niet. 'Nee, ik zou het heel fijn vinden als je me naar huis kon brengen.' Mompelde Dylis terwijl ze de gebaren voor fijn en brengen maakte. Langzaam kwam ze overeind en pakte de hand beet van Derek voordat ze hem overeind hees. Ze wilde net een paar stappen proberen te zetten toen een zin haar oren bereikte.
"Jij goed eruitzien voor fotografe." Ze begon onophoudelijk te blozen bij die zin. Dylis kreeg wel eens complimenten van de mannen die ze moest fotograferen als: je kunt zelf beter op de foto dan achter de camera staan, maar daar bleef het meestal ook wel bij.
'D d d dank je?' Dylis glimlachte onwennig naar hem en bleef even wat beduusd staan. Wat moest ze met die informatie. Verwerken ... ja. 'Jij ziet er ook niet slecht uit. Voor een acteur.'

'Ik weet het goed gemaakt. Ik heb thuis nog wel wat blouse liggen die jij ook moet passen. Dus als jij mij thuis brengt ...' Zei ze tegen Derek. Ze praatte expres wat rustiger zodat hij makkelijk kon liplezen. Zoveel informatie kon ze niet met handgebaren vertellen. 'Dan probeer ik wat eten te koken. Dan kunnen we alsnog samen wat eten.' Ze glimlachte naar de jongen. 'Maar ik moet die wonden ook echt schoonmaken en ja. Dat stuk lopen? Nee, dat gaat me niet meer lukken.' Ze zette een paar stappen naar Derek toe, maar de wonden begonnen te prikken. 'En als ik thuis ben ... dan kan ik me ook wat gepaster aankleden.' Grijnsde Dylis toen.